Ks. Józef Wojtukiewicz ur. 7 kwietnia 1901 r. w Grodnie, zmarł 10 maja 1989 r. w Gietrzwałdzie/k Olsztyna. Duszpasterz i katechetyk, który tworzył podwaliny dla rozwoju teorii i praktyki katechetycznej w Polsce po II wojnie światowej. W ciężkich, wręcz dramatycznych warunkach kształcił się i pracował oraz rozwijał działalność szkoleniowo-formacyjną. Krzewił wartości chrześcijańskie w narodzie, który był poddany planowej laicyzacji.
- Twórca idei i programu pracy w Instytucie Katolickim (szkoła formacji chrześcijańskiej i katechetycznej), posiadającym, w różnym okresie czasu, następujące wydziały: Wydział Kultury Chrześcijańskiej, Studium Katechetyczno – Wychowawcze, Wydział Społeczno – Oświatowy;
- Organizator edukacji religijnej i katechetycznej poza Instytutem: kursy katechetyczne, wczasokursy, odprawy katechetyczne, katechizacja dzieci przedszkolnych, katechizacja rodzinna, misteria religijne w parafiach;
- Twórca metody przeżyciowo-czynnej w nauczaniu katechetycznym;
- Autor katechizmu i współautor wielu pomocy katechetycznych dla dzieci i katechetów;
- Redaktor czasopisma „Ku Szczytom” i „Posłańca Warmińskiego czyli Kalendarza Maryjnego”;
- Autor biuletynu „Życie i praca apostolska”;
- Główny autor opracowań z zakresu nauki społecznej Kościoła;
- Współzałożyciel świeckiego instytutu życia konsekrowanego o nazwie: „Instytut Służebnic Ołtarza”.
Adela Stefanowicz ur. w 1887 r. w Witebsku, zmarła 21 października 1961 r. w Gietrzwałdzie. Studiowała w Moskwie filozofię i psychologię eksperymentalną i prowadziła prace z dziećmi upośledzonymi umysłowo. Od 1922 r. pracowała w Warszawie w Instytucie Pedagogiki specjalnej. Prowadziła psychologiczne badania dzieci z trudnościami w nauce. W 1928 r. wstąpiła do Zgromadzenia sióstr Samarytanek i zajęła się prowadzeniem zakładu dla chłopców upośledzonych, w Karolinie pod Warszawą. Po komplikacjach zdrowotnych i wygaśnięciu ślubów czasowych, nawiązała współpracę ze Zgromadzeniem sióstr Benedyktynek Misjonarek w Łucku, prowadzących sierociniec. W 1930 r. wstąpiła do tego zgromadzenia. W sierocińcu wprowadziła tzw. „system rodzinkowy”, polegający na tym, że jedna wychowawczyni miała pod opieką kilkoro dzieci i organizowała życie na wzór rodziny naturalnej. Przejęta do głębi ideą odnowy życia chrześcijańskiego A. Stefanowicz opracowała projekt reformy zakonnej, który ostatecznie nie został przyjęty. Szukała dróg jego realizacji. Nie ponowiła ślubów zakonnych. W 1935 r. jako osoba świecka podjęła pracę dla Akcji Katolickiej w Wilnie. Zorganizowała Poradnię Wychowawczą, której celem było niesienie pomocy rodzicom i wychowawcom w wychowaniu dzieci. We wszystkich swoich działaniach ściśle współpracowała z ks. J. Wojtukiewiczem. Po opuszczeniu Wilna w 1945 r., gdyż przestało należeć do Polski, prowadziła działalność szkoleniowo-apostolską w diecezjach: częstochowskiej, wrocławskiej, warmińskiej. Wokół swojej idei pracy i życia, skupiła dziewczęta, które podobnie jak ona pragnęły służyć ludziom i Bogu. To one stały się zalążkiem świeckiego instytutu życia konsekrowanego „Służebnic Ołtarza”. Do ostatnich chwil życia była bardzo ofiarna i oddana sprawie Bożej. Zostawiła po sobie szereg opracowań z dziedziny pedagogiki i nauk o kulturze, które pozostają w maszynopisie. Swoje ideały zaszczepiła innym, którzy podejmują jej dzieło.